Met De droom van de leeuw heeft Arthur Japin een unieke roman geschreven. Als verteller laat hij een oude Italiaanse cineast, Snaporaz, aan het woord, die terugblikt op zijn bijzondere loopbaan. De lezer herkent moeiteloos de wereldberoemde regisseur Federico Fellini, tijdens zijn leven al een legende. De schrijver baseert zijn nieuwste boek op autobiografische ervaringen: hij heeft een tijd in Rome gewoond en de belevenissen van de Nederlandse actrice Rosita Steenbeek (sinds enige tijd schrijfster) op de voet gevolgd.

Het boek kent twee nauw met elkaar verweven verhaaldraden: enerzijds gaat het om de weemoedige overpeinzingen van de oude regisseur, anderzijds om de levensgeschiedenis van twee jonge Nederlandse mensen die in de Italiaanse filmwereld carrière willen maken. Het zijn Maxim en Gala, de laatste weet binnen te dringen in de wereld van Snaporaz. Zij beleven samen een passionele tijd. Het boek van Japin heeft veel weg van een film van Fellini: hij gebruikt prachtige beelden en geeft gedetailleerde, emotionele beschrijvingen van het Rome van vroeger en nu. Op veel plaatsen in het boek laat hij de camera van de verteller heel traag haar werk doen, zodat de tijd bladzijden lang stil lijkt te staan. Vlug verder lezen om te weten wat er nu weer gaat gebeuren, zou het boek onrecht doen. De lezer moet bereid zijn zich onder te laten dompelen. Net als in de films van Fellini spelen ook in dit boek complexe relaties tussen man en vrouw een grote rol. Passies laaien op, het menselijk tekort is alom aanwezig. Daarbij komt nog de botsing tussen de Nederlandse en Italiaanse cultuur. Gaandeweg wordt duidelijk dat de oude Italiaanse cineast in zijn laatste levensdagen voor zichzelf een ultieme liefdesgeschiedenis regisseert waarin hij de jonge Nederlandse actrice Gala losweekt van haar vriend Maxim en tot de zijne maakt. Japin heeft zo voor een perspectief gekozen dat het boek te gekunsteld maakt. Hij schept met de oude meester een al te alwetende verteller en dat legt een zware hypotheek op zijn omvangrijke boek. Dat is jammer, want de auteur is een begenadigd stilist. Het boek bevat magistrale bladzijden waar een zeldzame betovering van uit gaat. Hoe hij bv. de jeugd van Gala beschrijft, is onvergetelijk en waar de regisseur van la dolce vita vertelt, hoe hij met zijn films Rome na de oorlog opnieuw tot een wereldstad maakte, bereikt het boek ongekende hoogten. Toch is De droom van de leeuw uiteindelijk te zeer een constructie, waarvan het raamwerk stoort. [Michel De Koning] Verberg tekst

'Signora Vandemberg! Zij was de allermooiste vrouw van de wereld, een Hollandse…' met dit citaat uit 'Il sogno del leone in cantina', Federico Fellini's allerlaatste meters film, begint Arthur Japins roman. Niettegenstaande de mededeling voorin het boek dat de roman het product van de verbeelding van de auteur is, bestaan er veel overeenkomsten tussen Fellini en de bejaarde regisseur Snaporaz, een van de hoofdpersonen in Japins nieuwe boek. Ook zijn er elementen in terug te vinden uit 'De laatste vrouw' van schrijfster Rosita Steenbeek, haar autobiografische roman over haar relatie met de zeventigjarige Fellini en twee andere oudere heren. Japin beschrijft het leven van de jonge Nederlandse actrice Gala Vandemberg die met haar vriend Max naar Rome trekt in de hoop daar een rol in een Italiaanse film te krijgen. Daar ontmoet ze Snaporaz die haar leven en dat van Max ingrijpend verandert. Vanaf zijn sterfbed blikt Snaporaz terug op en regisseert hij zijn allerlaatste liefde, en filosofeert over leven, liefde, verbeelding en film. Mooie, ambitieuze, gecompliceerde roman waarin steeds gespeeld wordt met verbeelding en werkelijkheid. Japin kreeg grote bekendheid met zijn roman 'De zwarte met het witte hart'. Paperback; kleine druk. Verberg tekst