In 1919 likt België zijn oorlogswonden. Het land wordt geteisterd door rondtrekkende dievenbendes en andere criminaliteit en er wordt een speciale politie-eenheid opgericht om gerechtelijke onderzoeken te voert. Kolonel Pynaert, met zijn ordonnans De Cruyenaere van het front teruggekeerd, gaat in Brussel opnieuw aan de slag en krijgt de leiding over de nieuwe brigade. Hun eerste zaak is meteen erg heftig: in een steeg wordt een verkracht, vermoord meisje gevonden.

Christian De Coninck, zelf commissaris en woordvoerder bij de Brusselse politie, debuteerde in 2007 met De Praagse connectie en levert sindsdien elk jaar een thriller af. Een grote stilist is hij nooit geweest en Dodensteeg doet soms eerder aan een politieverslag dan aan een roman denken – zonder cliffhangers, en met behoorlijk wat taalfouten. Toch is dit een interessant verhaal omdat je de gerechtelijke politie voor het eerst aan het werk ziet. Er zitten bovendien veel historische en politionele weetjes in die De Coninck wat schoolmeesterachtig in de mond van Pynaert legt. De auteur is op zijn best wanneer hij met sappige Brusselse dialogen de couleur locale van de Marollen weergeeft of wanneer hij het schrijnende contrast tussen de vuile achterafsteegjes en de schitterende Louizalaan uitvergroot.

**

Houtekiet, 287 blz., € 19,99.

Verberg tekst

Kolonel Pynaert en zijn ordonnans De Cruyenaere hebben tijdens Wereldoorlog I een goede reputatie opgebouwd door enkele moorden in de omgeving van de Belgische Koning op te lossen. Na de bevrijding gaan ze terug naar Brussel, waar de kolonel gevraagd wordt een nieuwe elite-eenheid van de politie te vormen die haar opdrachten rechtstreeks van het parket krijgt. De opstart wordt uitgesteld door de moord op een tienjarig meisje, kort daarna gevolgd door nog enkele moorden. Met de moord op een Barones krijgt het duo een tweede zaak op te lossen. Deze derde roman van de Vlaming Christian De Coninck (1960), zelf commissaris in Brussel, met hetzelfde speurderskoppel is meer een gewone detectiveroman dan een oorlogsverhaal en probeert de naoorlogse opluchting en versoepeling van de zeden te schetsen. De plagerige en ironische dialogen tussen de kolonel en zijn ondergeschikte, die zijn inwonende aanstaande schoonzoon is, moeten het verhaal redden, want het toeval speelt een grotere rol dan gedegen speurwerk bij het oplossen van de moorden. Weinig spanning maar zeker onderhoudend. Vervolg op 'Dodendans'* en 'Dodenmars'**. Verberg tekst