Wie van onderkoelde, licht absurdistische humor houdt, is bij Christophe Vekeman (1972, Temse), die tot nu toe vooral romans publiceerde, aan het juiste adres. De meeste gedichten in deze bundel komen over als verhaaltjes met een luimig kader dat stapsgewijs wordt opgebouwd, zodat de lezer er gemakkelijk in mee kan gaan. De lengte ervan varieert. Ergens staat het credo 'Het enige doel van een dichter is om goed te worden begrepen'. Die uitspraak komt in een ironisch licht te staan, als je ziet dat Vekeman je telkens meevoert in situaties die juist niet goed te begrijpen zijn, tenzij je bereid bent zijn grillige spel met de logica over te nemen. Een bijdrage met de naam 'Korte autobiografie' luidt: 'Ik bedoel, ik / Probeerde heel / Hard om mezelf / Te zijn en dat / Is ook gelukt / Helaas.' Dat klinkt weliswaar grappig maar poëtisch is het nauwelijks. In de langere stukken kan Vekeman beter uit de voeten met het taalspel op zich. Maar zelfs daar blijft de horizontale aanpak belangrijker dan de verticale: de verdieping waar geslaagde poëzie veel van haar intrinsieke waarde aan ontleent. Verberg tekst