Vele hemels boven de zevende, het is een wat bedrieglijke titel voor de debuutroman van Griet Op de Beeck, die laat zien hoe vijf personages met vallen en opstaan het leven trachten te leven. ‘Al die gore eenzaamheid en dat hunkerend weer rechtop krabbelen. Dat razen en dat stilvallen. Dat voelen en verdwalen. Dat vinden en dan toch maar weer opnieuw gaan zoeken. Dat verlangen zonder goed te weten wat daarmee te moeten. Dat evengoed er keihard mee kunnen lachen. […] geestig, soms, en om te janken zo triest, op andere momenten — en af en toe op dezelfde.’ De dagelijkse struggle for life, ongeacht leeftijd of karakter, vormt het onderwerp van de roman. De schrijfster laat daarvoor vijf verschillende personages aan het woord, die elk in een andere fase van het leven zitten. De jongste is Lou, een pienter meisje van twaalf dat moeite heeft om vrienden te maken op school en erg gevoelig is. De oudste is haar 71-jarige grootvader Jos, die een zwaar geheim met zich meedraagt en probeert te vergeten met behulp van alcohol. Dan is er ook nog Elsie, veertiger, moeder van Lou en getrouwd met een nierspecialist. Elsie overweegt om haar huwelijk op te geven voor een kunstschilder, die de liefde van haar leven blijkt. Die liefde heet Casper, een andere veertiger met een eigen gezin en een vierde verteller in het boek. Het vijfde personage en misschien wel de spilfiguur in de roman is de 36-jarige Eva, de alleenstaande zus van Elsie. Eva lijkt de positivo van de groep, die anderen hoop en moed geeft op cruciale momenten, maar zelf nog het meeste met het leven en het vinden van een eigen overlevingsstrategie worstelt, wat haar tot de wanhopige beslissing brengt om uit het leven te stappen.
Opvallend is dat er eigenlijk maar weinig verschil is tussen de manier waarop de tiener Lou en de andere personages het leven ervaren. Zo straalt Lou soms al evenveel levenswijsheid uit als de volwassenen en voelen de volwassenen zich vaak even hulpeloos en onzeker als een kind. ‘Hoe dat precies moet, leven, daar ben ik nog niet helemaal achter, maar ik kan redelijk goed doen alsof’, zegt Eva in het begin van het boek. Het boek barst van de levenswijsheden, boutades en cliché-uitspraken over het leven en hoe dat te leven, zoals ‘Het leven is op alle leeftijden lastig.’ of ‘Het leven is wat je er zelf van maakt.’ Dergelijke (volks)wijsheden worden door de personages gehanteerd om hun situatie voor zichzelf aanvaardbaar te maken. Leven is in deze roman in de eerste plaats: het zoeken en vinden van strategieën om met de eigen kwelgeesten om te gaan. Iets wat Eva niet is gelukt.
De afwisselende vertelperspectieven maken het boek prettig en aangenaam om te lezen. Door de verschillende personages heeft het voor iedereen wel iets herkenbaars. Vele hemels boven de zevende is een gevoelig boek, voor de gevoelige lezer.
[Mieke Opstaele] Verberg tekst

In haar veelstemmige debuutroman laat de 40-jarige Vlaamse auteur, journaliste bij de krant De Morgen, vijf personages vanuit ik-perspectief beurtelings hun verhaal vertellen: de zussen Eva (36) en Elsie (42), hun vader Jos (71), Elsies dochter Lou (12), en de kunstschilder Casper (46), een vriend van Eva die door haar Elsie leert kennen en een relatie met haar begint. In korte, elkaar afwisselende hoofdstukken zien we de vijf personages rusteloos hun weg zoeken in een complexe emotionele context. Centraal staat kwetsbare Eva, grote vriendin van haar puberend nichtje, die ervaart hoe haar zus de passionele liefde vindt waar ze zelf naast grijpt, die worstelt met de verwachtingen van haar ouders en langzaam maar zeker de grip verliest op de obstakels in haar leven. Hoewel de vijf ik-stemmen te weinig een eigen stemkleur meekregen en iets te gelijkluidend klinken, evolueren ze toch tot personages die de lezer raken en worden er intrigerende thema’s aangekaart. Door de toegankelijke, sobere, uitgepuurde stijl kan deze psychologische roman een breed lezerspubliek boeien. Kleine druk. Verberg tekst