Op enigszins onrespectvolle wijze zou men Het voorbijgaan als een typische vrouwenroman kunnen omschrijven, maar de omschrijving dekt in dit geval ook de lading. Het thema is het opzeggen van een huwelijksrelatie, waarbij vnl. de vrouw op haar vroegere relatie terugblikt, de rekening maakt, en na afloop met veel goede intenties en iets van herwonnen moed een nieuwe fase in haar leven tegemoet gaat.

Irene en Adrian kennen elkaar reeds van toen ze studenten waren. Hadden ze bij aanvang slechts oog voor elkaar, dan is daar in de loop van jaren, na de komst van een resem kinderen en de sleur van het dagelijks leven met zijn materiële en gevoelsmatige tekortkomingen, danig de klad in gekomen. Adrian, een acteur die maar moeilijk aan de bak komt, wordt verliefd op de jongere zus van Irenes vriendin, een ontwikkeling die Irene op een gegeven ogenblik op pijnlijke wijze ervaart. Hun huwelijk valt aan dingelen en het ziet ernaar uit dat vooral Irene met de scherven achterblijft. Adrian vindt niet alleen een jongere muze, ook zijn carrièremogelijkheden en financiële toestand gaan er plots op vooruit, waardoor hij meer dan voorheen kan rekenen op de sympathie van zijn kroost. Irene wachten moeilijke dagen. Zij ziet zich aanvankelijk geplaatst tegen de muur van verlatenheid, uitzichtloosheid en zelfverwijten. Tot een onverwachte uitnodiging van haar halfbroer een reisje naar Frankrijk in het vooruitzicht stelt. Enkele weken vakantie bieden niet alleen een welkome afleiding van haar sombere perspectieven, zij beleeft zowaar ook een avontuurtje dat haar sterkt in het besef dat haar dagen van 'wijn & rozen' nog lang niet voorbij zijn.

Dit uit het dagelijks leven gegrepen relaas, zal veel vrouwelijke lezers aanspreken en Nicci Gerrard (het vrouwelijk deel van de succesrijke Nicci/French-thrillers) heeft voldoende talent in huis om de inleving tot het einde gaande te houden. Opgeteld levert dit een mooi uitgebalanceerd psychologisch portret op van een vrouw die na een emotionele opdoffer haar evenwicht en eigenwaarde terugvindt. Het voorbijgaan is dan ook een voorbeeld van een geslaagde literaire evenwichtsoefening tussen realisme en sentiment. [Staf Schoeters] Verberg tekst

Na 'Onderstroom' is dit de tweede soloroman van de vrouwelijke helft van het succesvolle thrillerschrijversechtpaar 'Nicci French'. Het huwelijk van Irene en Adrian is na zo'n tien jaar een sleur geworden, ze hebben hun handen vol aan hun werk en drie dochters. Als Adrian een verhouding blijkt te hebben met een aantrekkelijke jonge vrouw, Frankie, stort Irenes wereld in. Ze is een en al woede, wanhoop, onmacht en frustratie, ze voelt zich oud, aan de kant gezet, in de steek gelaten en vernederd. Na de scheiding gaat ze door een diep dal, ze staat er alleen voor, heeft moeite met de enthousiaste verhalen van haar kinderen over Frankie en voelt zich eenzaam. Als Adrian en Frankie de kinderen meenemen voor een lange vakantie in Australië, stort ze in. Een vakantie in Frankrijk - waar haar broer halsoverkop trouwt omdat zijn vriendin borstkanker heeft - en de romantische belangstelling van twee mannen brengen weer wat licht en evenwicht in haar leven. Geen origineel gegeven en ook niet bijster origineel uitgewerkt, maar wel met veel inlevingsvermogen, overtuigingskracht en realiteitszin. Een boeiende, vlot geschreven vrouwenroman met een bijzonder goed neergezette hoofdpersoon die je in een adem uitleest. Normale druk, gebonden. Verberg tekst