Wie de titel van deze bundel als een beetje maf ervaart of als overdreven plechtig, heeft deze poëzie nog niet voldoende tot zich door laten dringen. De liefde is weliswaar het centrale thema, maar voor de dichteres betekent dat een grote verkenningstocht om de vreemde die toch haar geliefde is, werkelijk te leren kennen. Vaak is er een ondertoon van angst omdat alle pogingen tot communicatie mislukken. Sylvie Marie (1984) gebruikt mooie beelden om dit onvermogen aan te duiden en omdat ze meer suggereert dan benoemt, worden haar gedichten zelden anekdotisch en verkrijgen ze meer algemene geldigheid. Op het laatst slaat ze toch een lichtere, bijna dansende toon aan: 'geluk is zo licht / dat je nauwelijks weet / wanneer het op je ligt.' Maar echt paradijselijk wordt het nooit. Het huwelijk is geen staat van perfect geluk! Liever inkeren tot 'de stilte' ,waarin je de (ultieme) naaste soms echt kunt ontmoeten. De jonge Vlaamse dichteres stelt na haar sterke debuut 'Zonder' niet teleur. Ze is rustiger en beschouwelijker geworden, maar kwalitatief niet minder. Verberg tekst