Het was enkele jaren uitkijken naar een nieuw ‘Boerke’, maar het wachten bleek de moeite waard. Deze keer neemt Pieter De Poortere sprookjes als vertrekpunt voor zijn bundel paginagags rond de onwaarschijnlijke antiheld Boerke en antiheldin Hoerke. Kleine kinderen laat je beter niet meelezen, gezien de wrange grappen soms nog verder gaan dan de gruwel van de originele sprookjes.
De gags zijn vaak hilarisch, op één na, waarin de auteur gewoon het originele verhaal vertelt. Hier brengt de jager de koningin het hart van een hertje in plaats van het hart van Sneeuwwitje. Geen echte clou dus, in tegenstelling tot een andere grap rond hetzelfde sprookje waarin diezelfde jager op bevel van de koninklijke ijdeltuit het meisje met de blanke huid verplicht te gaan zonnebaden, zodat ze vuurrood verbrandt.
Nog sadistischer wordt het wanneer Sneeuwwitje de dwergen verplettert als ze op hun bedje gaat slapen. Of als de inquisitie juist aanbelt wanneer de koningin zich in een oud vrouwtje heeft omgetoverd. Of wanneer de open glazen kist in de regen staat. Twijfelachtig of een prins een verdronken sprookjesfiguur wakker kan kussen.
Hoerke blijft vreemd genoeg in de jurk van Sneeuwwitje rondhossen terwijl ze ook figuren uit andere sprookjes ontmoet: de kikkerprins, of het Beest — beiden helaas geen lang leven beschoren.
De witzen zijn vaak erg amusant, al zijn ze grotendeels via het ‘wat als’-principe verzonnen. Wat als de boze wolf niet Roodkapje en oma in zijn buik heeft maar gewoon zwanger is? Wat als de reddende prins homo is en niet geïnteresseerd in de prinses? Of wat als de schone slaapster een verschrikkelijk zeur blijkt zodra ze wakker is?
Soms denkt De Poortere gewoon consequent door en toont de realiteit zich geen sprookje. De kleine zeemeermin met staart is een prooi voor meeuwen, met benen is ze een hapje voor haaien. Een eenhoorn blijkt een gevaarlijk dier dat je ook als elf niet ongestraft berijdt. En Pinokkio is eigenlijk gewoon brandhout, terwijl Pocahontas niet tegen westerse ziektekiemen kan.
In een perfect ritme bouwt De Poortere zijn pagina op in een kinderlijke stijl die verraderlijk is voor wie hem niet kent. De grote illustraties aan het begin en aan het eind zijn, zoals zijn zoekboeken, een lust voor het oog. Zijn woordeloze strips bezorgen hem een unieke plek in het genre. En ze leefden nog lang… Als zombies.
[Wilfried Poelmans] Hide text

Boerke ontstond zowat vijftien jaar geleden als personage van het eindwerk van de auteur in de opleiding tot striptekenaar. Vrij snel kreeg dit personage zijn huidige vorm: niet zozeer de hardwerkende, sombere Vlaamse boer, verknocht aan zijn akkers, maar een merkwaardig en enigszins wereldvreemd personage, dat rusteloos door de wereld zwerft. In woordloze gagstrips van telkens elf prentjes kan de kijklezer van dichtbij volgen hoe dit aparte personage telkens weer opnieuw dingen bedenkt en uitvoert die tot mislukken gedoemd zijn. Dat is ook zo in dit album waarin Boerke het zelfs tot prins heeft gebracht. De (vrijwel) woordloze pagina's en de cynische ondertoon vergen best de nodige concentratie, maar leveren ook onvervalst stripplezier op. Afzonderlijk leesbaar naast het vorige deel, 'Boerke in Hollywood' (2011)*.